Prva generacija useljenika očigledno je nosilac posebne kulture koja se prenosi na potomke. Uprkos tome, prva generacija koja je odrasla (i često rođena) u Americi izložena je različitom kulturnom okruženju i integriranju s različitim kulturnim elementima, starim i novim.
To što se događa među tim pojedincima često proizvodi dvije vrste borbe – jednu psihološku i drugu društvenu. Psihološki sukob izražen je mnogo jasnije u drugoj nego u prvoj ili trećoj generaciji muslimana Amerikanaca. Osobe iz druge generacije su pod pritiskom koji vrše porodica i etnička zajednica s jedne, a šire društvo s druge strane.
U nastojanju da u toj borbi sačuvaju stabilnu ravnotežu između dvije kulturne snage, ti pojedinci razvijaju identitet koji bi mogao biti imenovan
“marginalnim karakterom”. Ta marginalnost ima za posljedicu dvije često suprotstavljene kulturne vrijednosti koje su bile povezivane sa sukobom među mnogim useljeničkim zajednicama unutar druge generacije. U svom nastojanju da sačuva kulturnu ravnotežu, ona dolazi u sukob s prvom generacijom koja želi da tradicionalne modele vidi sačuvane kod svojih potomaka.
Jačina tog sukoba razlikuje se prema stupnju asimilacije koju je postigla prva generacija. Što je više asimilirana u novu kulturu, prva je generacija manje u sukobu s drugom generacijom u njenom pokušaju izgradnje novog identiteta.
Bošnjački useljenici nisu bili previše zabrinuti nivoom asimilacije kojoj su bila izložena njihova djeca, jednostavno zato što su Bošnjaci historijski, jedno i po stoljeće ranije, već usvojili veliki dio zapadnjačke kulture.
Promjena je bila snažnija kod onih imigrantskih porodica koje su potjecale iz tradicionalnijih muslimanskih društava, kao onih iz Indije, Pakistana i Somalije. U tom slučaju prva je generacija manje asimilirana, a sukob s drugom generacijom može rezultirati ili manjom prilagodbom ili društvenom devijacijom, a oboje može reducirati moral etničke zajednice i religijsku integraciju u šire društvo.
